மதுரை டூ பொள்ளாச்சி

Views

மதுரை டூ பொள்ளாச்சி பேருந்து வந்து நின்றதும் ஓடிப் போய், யாருமே அமர விரும்பாத கடைசி இருக்கையை வெற்றிகரமாக பிடித்தேன். நிற்க. அட நீங்க உக்காருங்க. நான் என்னை சொன்னேன். நான் உக்காரப் போன சீட்டுல ஏதோ ஒரு வெனகாரப் பயவுள்ள சூயிங்கம் ஒட்டி வச்சுருக்குது.

அடடா சகுனம் சரியில்லையேனு நினைச்சு, டிரைவருக்கு பின்னால இருக்கற சீட்ல போய் உக்காந்து சனியனத் தூக்கி பனியன்ல போட்டுகிட்டேன். டிரைவருக்கு எதுவும் பெரிய வியாதியோ என்ன எழவோ, சரியா நாப்பது நொடிக்கு ஒரு தடவ ஜன்னலுக்கு வெளிய மண்டையை நீட்டி காறி காறித் துப்பிக்கிட்டே இருந்தாரு. கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு, அண்ணாந்தமானிக்கு வாயில தண்ணி ஊத்திக்கிட்டு கடகடனு வாய்க்குள்ளேயே வண்டி ஓட்ட ஆரம்பிக்க, எதுத்தாப்புல ஒரு கண்டெய்னர் லாரி வர, கோஸ்ட் ரைடரில் உக்காந்தப்ப கூட நான் இம்புட்டு பதறுனதில்ல.

கண்டக்டர் புண்ணியவான் லோ நெக்கில் சுடிதார் போட்டிருந்த ஒரு பிள்ளையின் அருகில் போய் நின்றவாறு ஏதோ குறிப்பெடுத்தார்.. குறிப்பெடுத்தார்.. குறிப்பெடுத்துக் கொண்டேயிருந்தார். புதுசாக பல மக்கள் பேருந்தில் ஏறிய பின்பும் அந்த இடத்தை விட்டு நகரவே இல்லை. 'ஆத்தா நயன்தாரா! நீ மதுரையிலேயே ஏறியிருக்கக் கூடாதா? டிக்கெட் எடுக்காமலேயே கோவை போய் சேந்துருப்பேனே' என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

எனக்குப் பக்கத்தில் வந்தமர்ந்த பெரியவர், நான் எப்படா காதில் மாட்டியிருக்கும் ஐபாடைக் கழட்டி விட்டு அவர் பக்கம் திரும்புவேன், எப்படா 'இன் 1973' என்று ஆரம்பிக்கலாம் என்று குறுகுறுவென என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். சில்வண்டு சிக்கும் சிறுத்தை சிக்குமா? ஜன்னலில் வைத்த கண்ணை எடுக்கவே இல்லை.

ஜன்னலுக்கு வெளியே சுவாரஸியமாக ஒன்றுமில்லை. இப்போதைய குழந்தைகள் புகைவண்டிக்கு டாட்டா காட்டுவதிலேயே ஆர்வம் காட்டுவதில்லை. பிசாத்து பேருந்தையா கண்டு கொள்ளப் போகிறார்கள்? சாலையோர முட்புதரில் ஒதுங்கியிருந்த பெண்கள் மட்டுமே வாயில் ஒரு கெட்ட வார்த்தையுடன் எழுந்து நின்று மரியாதை செலுத்தினர். அவர்களுக்கு டாட்டா போட்டால் பேட்டா செருப்பு தான் வருமென்பதால், டாட்டா போடும் ஆவலை அடக்கிக் கொண்டு பேருந்துக்குள் நோட்டமிட ஆரம்பித்தேன்.

எல்லாப் பேருந்திலும் இருப்பது போல, ஒருவர் பேருந்தின் மேற்கம்பிகளை இரு கைகளாலும் பிடித்துத் தொங்கியபடியே தூங்கிக் கொண்டிருந்தார். பள்ளி சீருடையிலிருந்த ஒரு பெண் குழந்தையை ஒரு அயர்ன் பாக்ஸுக்கு பொறந்த பொறுக்கி, பேண்ட் ஜிப் தேய்ந்து போகுமளவு உரசு உரசு என்று உரசிக்கொண்டு இருந்தது.

ஒரு அம்மா பக்கத்து பேருந்தில் போகும் பயணிகளும், திரும்பிப் பார்க்குமளவு கைபேசியில் அலோ.. அலோ.. என்று கதறிக் கொண்டிருந்தார். பேருந்தில் உள்ள அணைவரும் தன்னைத் தான் சைட் அடிக்கிறார்கள் என்று நினைத்த ஒரு சப்பை பிகர், சானியா மிர்சா ரேஞ்சுக்கு பீல் பண்ணி தலையைக் கோதிவிட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

ஆனால் ஒரு தேனிலவு தம்பதிகளைத் தவிர, முழுப் பேருந்தையும் திரும்பிப் பார்க்க வைத்துக் கொண்டிருந்தது ஒரு பத்து மாத வாண்டு தான். அதற்கு நிற்கவே தெரியவில்லை. யாயாயாயா என்று பலம் கொண்ட மட்டும் கத்திக் கொண்டும், ஹீட் பாக்ஸ் மேல் ஏற முயன்று கொண்டும், கியரைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டும், நீரருந்திக் கொண்டிருந்த டிரைவர் வாய்க்குள் கையை விட முயன்று கொண்டும் இல்லாத அட்டகாசம் செய்து கொண்டிருந்தது.

அந்தப் பெரியவர் இறங்கிய பின் வெற்றாக இருந்த என் பக்கத்து இருக்கைக்கு அருகில், பிரவுன் நிற கால்சட்டையும், அதே பிரவுன் நிறத்துக்கு மேட்ச் ஆக்குவதற்காகவே அழுக்காக்கப்பட்டது போன்ற வெள்ளை சட்டையும் அணிந்த ஒரு பதிமூன்று வயது சிறுவன், என் பக்கத்தில் அமர வெட்கப்பட்டுக் கொண்டு நின்று கொண்டே இருந்தான். ஏதோ காட்டு வேலை செய்து விட்டு களைப்பாக வந்திருக்கிறான் என்பது தெரிந்தது.

இருக்கையிலிருந்த பையை மடியில் வைத்து கொண்டு, அவனை உட்கார சொல்வது போல் தள்ளி உட்கார்ந்தேன். ம்ம்ஹூம்.. நானும் அவனைப் போல் தலையைக் கலைத்து விட்டு, சட்டையைக் கிழித்துக் கொண்டால் தான் பக்கத்தில் உக்கார்வான் போல. அதற்குள் அடித்து பிடித்து வேறொருவர் வந்து அமர்ந்து விட்டார். பழனியில் அவன் இறங்கும் வரை, நிற்க முடியாமல் கம்பியில் சாய்ந்து கொண்டு, கால் மாற்றி நின்று கொண்டே வந்தான்.

பொள்ளாச்சியில் இறங்கியதும் (துர்)அதிர்ஷ்டவசமாக காட்டம்பட்டி செல்லும் திருப்பூர் பேருந்து குறுக்கே வந்து நின்று கொண்டு வரவேற்றது. அந்தப் பேருந்தில் அநியாயத்துக்கு கூட்டம். சலங்கை ஒலி கமல் போல ஒற்றைக் காலில் கதகளி ஆடியபடியே நின்று கொண்டு போனேன். அருகில் சீட்டில் அமர்ந்திருந்த பெண்மனி எப்படா அவர் மேல் விழுவேன், எப்படா குய்யோ முய்யோ என்று கத்தலாம் என்று கொலைவெறியுடன் காத்துக் கொண்டிருந்தார். சாமி புண்ணியத்தில் ஒரே ஒரு முறை என் மடிக்கணினியை பையோடு அவர் தலை மேல் போட்டதோடு சரி.

பேஸ்மெண்ட் அவ்வளவு ஸ்ட்ராங்காக இருந்தபோதும், குதிகாலில் வலி பின்னியது. மூச்சு தினறியது. உட்கார்ந்திருக்கும் எல்லாரும் திருப்பூருக்குத் தான் போய் தொலைய வேண்டுமா? வழியில் எங்கேயும் இறங்கக் கூடாதா? சீட்டோடு ஆணியடித்தது போல் அசையாமல் அமர்ந்திருந்தார்கள். எனக்கு மட்டும் ஹீ மேன் போல் சூப்பர் பவர் இருந்திருந்தால், அமர்ந்திருந்த ஒரு நான்கு பேரை சீட்டோடு தூக்கி ஜன்னல் வழியே எறிந்திருப்பேன்.

காட்டம்பட்டியில் இறங்கும் வரை, பழனியில் இறங்கிய அந்தப் பையனைக் கொஞ்சம் புன்னகையோடு 'உக்கார்' என்று சொல்லியிருந்தால் உட்கார்ந்திருப்பானோ என்று உறுத்திக் கொண்டே இருந்தது. இறங்கும் வரை மட்டுமே!